1989 hat die Vollversammlung der Vereinten Nationen die UN-Kinderrechtskonvention verabschiedet. Das Übereinkommen über die Rechte des Kindes gehört zu den internationalen Menschenrechtsverträgen und wurde mittlerweile von fast allen Staaten der Erde unterzeichnet. Einige wichtige Kinderrechte lauten wie folgt:
Alle Kinder haben die gleichen Rechte. Kein Kind darf benachteiligt werden. Kinder haben das Recht, so gesund wie möglich zu leben.
Jedes Kind hat ein Recht auf eine Identität und auf Familie. Dazu gehört das Recht auf einen Namen, eine Geburtsurkunde und Nationalität.
Kinder dürfen nicht willkürlich von ihrer Familie getrennt werden.
Kinder haben das Recht auf Erholung und Spiel. Es muss also auch genügend Platz und Raum dafür zur Verfügung stehen.
Jedes Kind hat das Recht auf einen bestimmten Lebensstandard.
Kinder dürfen nicht arbeiten oder ausgebeutet werden.
Kinder brauchen besonderen Schutz im Krieg und auf der Flucht.
So selbstverständlich und banal diese Auflistung auch klingen mag, werden viele dieser Rechte weltweit missachtet: Hungersnot, geschlechtsspezifische Unterschiede, Kinderarbeit, sexueller Missbrauch, Vernachlässigung, Misshandlung und Verlust von Familie während des Krieges sind nur einige Beispiele aus der erschreckenden, jedoch alltäglichen Realität unserer Welt. Die Forderung der UN-Kinderrechtskonvention, allen Kindern dieser Erde die gleichen Rechte zu garantieren, wird größtenteils nicht erfüllt. Sei es aufgrund fehlender engagierter Institutionen, finanzieller Mittel oder der Tatsache, dass das Kinderrecht stets als moralisches Werteprinzip betrachtet wird. Fakt ist: Ohne den Schutz und die Fürsorge von Erwachsenen verfügen Kinder über eine geringe Überlebenschance. Um erhört zu werden und gegen Ungerechtigkeit ankämpfen zu können, müssen sie durch uns unterstützt und begleitet werden. Ohne die Mithilfe von Eltern, Familie, aber auch von öffentlichen und privaten Fachleuten und der restlichen Bevölkerung ist es daher unmöglich den Anforderungen der UN-Kinderrechtskonvention gerecht zu werden. Vor der bitteren Realität nicht die Augen zu verschließen, sondern dem aktiv entgegenzuwirken, ist letztendlich die humanitäre Pflicht von Gesellschaften weltweit. Daher sollte jeder einzelne von uns intensiv über diese Problematik nachdenken und Eigeninitiative ergreifen, um Kindern in Not das Leben angenehmer zu machen. Als letzter Denkanstoß soll ein Zitat Nelson Mandelas aufgegriffen werden:
„History will judge us by the difference we make in the everyday lives of children.”

Quellen:
https://www.menschenrechte.jugendnetz.de/menschenrechte/kinderrechte/
https://www.humanium.org/de/kinderrechte-kritisch-betrachtet/

 

Çocuk haklarını savunmak bir insani sorumluluktur

1989 yılında genel çocuk hakları sözleşmesi birleşmiş milletler tarafından kararlaştırıldı. Uluslararası bir insan hakları sözleşmesi olan çocuk hakları anlaşması dünyadaki ülkelerin büyük bir kısmı tarafından kabul edildi ve imzalandı. Anlaşmanın temel taleplerinden bazıları şöyle:
Çocuk Hakları, bütün çocuklar içindir. Doğum yerleri, konuştukları dil ne olursa olsun fark etmez. Her çocuğun gelişme hakkı ve sağlığı güvence altında olmalıdır.
Her çocuğun bir isme ve vatandaşlığa sahip olma hakkı vardır. Devlet, çocuk doğduğunda bu ismi kaydeder ve çocuğa bir kimlik verir.
Her çocuğun ailesiyle birlikte yaşama hakkı vardır.
Çocukların boş zamanlarını değerlendirebilmeleri, kendilerini geliştirebilmeleri için oyun bahçeleri, çocuk kulüpleri, kütüphaneler, spor ve kültür merkezleri açılmalıdır. Her çocuğun bu tür etkinliklere katılma hakkı vardır.
Her çocuğun iyi bir yaşam standardına sahip olma hakkı vardır.
Çocukların çalıştırılması ve sömürülmesi yasaktır.
Çocukların savaş ve firar anında özellikle korunma hakkı vardır.
İlk etapta kulağa olağan gelen bu maddeler dünyanın bir çok yerinde hiçe sayılıyor: açlık, cinsiyete yönelik ayrımcılık, çocuk işçiler, cinsel istismar, ihmal ve savaşa yönelik aile kaybı malesef gündelik yaşamın korkunç gercekleri arasında yer alıyor. Genel çocuk hakları sözleşmesinin dünyadaki bütün çocuklara aynı hakları garanti etme isteği bazı sebeplerden dolayı gerçekleştirilemiyor. Bunlardan bir kaçı, kendini bu işe adamış kurumların ve maddi olanakların eksikliği veya çocuk haklarının bir vazife veya mecburiyetten daha çok ahlaki bir değer olarak görülmesi. Gerçek şu ki, yetişkinlerin koruması ve sosyal yardımı olmadan çocukların hayatta kalabilme olasılığı oldukça düşük. Seslerinin duyulması ve haksızlıklara karşı koyabilmeleri için bizim desteğimize ihtiyaçları var. Ailelerin, kamusal ve hususi uzmanların ve tabi ki de halkın yardımı olmadan genel çocuk hakları sözleşmesinin isteklerini yerine getirmek adeta imkansız. Böylelikle gerçekleri göz ardı etmek yerine, bu problemlere karşı gelmek dünya topluluklarının insani sorumluluğudur. Dolayısıyla herkesin bu zorlukları düşünmesi ve kendi inisiyatifini kullanarak zor durumda olan çocukların hayatlarını daha yaşanılır bir hale getirmeye çalışması gerekir. Bu makaleyi Nelson Mandela’nın bir sözüyle sonlandırmak istiyorum:
“History will judge us by the difference we make in the everyday lives of children.”

Bildquelle: freepik